Οι υπολογιστές, για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν ξεκίνησαν ως μηχανήματα που τοποθετούνταν πάνω σε γραφείο. Στην πραγματικότητα, το «γραφείο» χτιζόταν γύρω από αυτούς…καθώς ο όγκος των πρώτων υπολογιστικών συστημάτων ήταν τόσο μεγάλος (με βάρος αρκετών τόνων), που καταλάμβαναν πολλά τετραγωνικά μέτρα (χρονικά, μεταξύ του 1942 και 1965).
Έτσι, τα συστήματα αυτά βαπτίστηκαν ως «main-frame computers» ακριβώς λόγω του μεγέθους τους. Τα επόμενα δέκα με δεκαπέντε χρόνια, άρχισε η σμίκρυνση, μπήκαν και νέες εταιρείες στην αγορά πέραν της IBM (όπως η πάλαι ποτέ πανίσχυρη DEC), παρουσιάστηκε η κατηγορία των mini-computers (μέγεθος όσο ένα μέτριο δωμάτιο, όχι όμως με βάρος τόνων και ανάγκης τρομερής ενέργειας), έως που φτάνουμε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όπου παρουσιάστηκαν οι πρώτοι micro-computers (και στα ’80s οι home micros), έχοντας (σχεδόν) το μέγεθος που έχουν μέχρι σήμερα οι επιτραπέζιοι υπολογιστές.
Τα υπερ-συστήματα main-frame δεν ακούγονται στο ευρύ κοινό, με μια εξαίρεση εμφάνισης «πρωταγωνιστικού ρόλου» σε μια κινηματογραφική ταινία το 1983 (War Games), όπου ο υπερ-υπολογιστής των Η.Π.Α. «αποφάσισε» να παίξει μια παρτίδα παιχνιδιού τρίλιζας με την τότε Σοβιετική Ένωση, χρησιμοποιώντας βέβαια δι-ηπειρωτικούς πυραύλους (φυσικά στο τέλος της ταινίας, αποκαλύφθηκε ότι το παιχνίδι ήταν «εικονικό», αλλά μέχρι να γίνει αυτό, το Πεντάγωνο και εν γένει όλα τα μεγάλα κυβερνητικά στελέχη των Η.Π.Α. κόντευαν να πάθουν συγκοπή). Παρά το γεγονός ότι δεν βρίσκονται ανάμεσα στις δημοφιλείς ειδήσεις, τα main-frame συνεχίζουν να υπάρχουν και μάλιστα δυνατότερα από ποτέ (φυσικά με ίδιο μέγεθος και βάρος, όπως όταν «γεννήθηκαν») – άλλωστε είναι τα μοναδικά συστήματα που μπορούν να εξυπηρετήσουν τις απανταχού επιστημονικές μονάδες σε πολλές εφαρμογές (πρόβλεψη κλίματος / καιρικών συνθηκών σε πλανητικό επίπεδο, επίπεδα ακτινοβολίας και εξάπλωσης, διαστημικές εκτιμήσεις, τροχιάς, οικονομικές αναλύσεις επίσης παγκόσμιας κλίμακας, κ.λπ.). 
Πρόσφατα, η μεγάλη IBM ανακοίνωσε την ανάπτυξη ενός τέτοιου υπερ-υπολογιστή, ονόματι «Mira» ή αλλιώς IBM Blue Gene/Q (της οικογένειας Blue Gene main-frame της ΙΒΜ - η προγενέστερη «Deep Blue» νίκησε για πρώτη φορά τον πρωταθλητή στο σκάκι στα τέλη των 90s). Αυτό το υπερσύστημα προορίζεται για το Argonne National Lab των ΗΠΑ και είναι δυνατό…πολύ δυνατό, μια και αποδίδει έως και 10 τετράκις εκατομμύρια πράξεις το δευτερόλεπτο ή κατά τη μονάδα μέτρησης των υπολογιστών φτάνει τα 10 PetaFLOPs (10 τετράκις εκατομμύρια πράξεις κινητής υποδιαστολής). Για να καταλάβουμε καλύτερα το «νουμεράκι», αρκεί να πούμε ότι ένας μέσος επιτραπέζιος υπολογιστής (laptop, netbook είναι εκτός κουβέντας παντελώς) φτάνει με τα βίας τα 50 δισεκατομμύρια πράξεις. Αν ακόμα κι έτσι δεν γίνεται αντιληπτή η δύναμη του IBM Mira, τότε να το διατυπώσουμε όπως ακριβώς το περιγράφει η ίδια η ΙΒΜ: «εάν κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί των Η.Π.Α. έκανε μια πράξη ανά δευτερόλεπτο, τότε όλοι μαζί και επί έναν χρόνο σερί πράξεων θα έφθαναν σχεδόν τις πράξεις που κάνει ο Mira σε ένα μόλις δευτερόλεπτο»! Μήπως οι υπολογιστές μας ή καλύτερα το λογισμικό που φοράνε και που αυτό εκμεταλλεύεται τα τσιπ τους κυριολεκτικά «σέρνονται»; Όχι φυσικά σε σύγκριση με τους main-frame, αλλά, αν σκεφτούμε τι καταφέρναμε να κάνουμε πριν από 10 χρόνια με επιτραπέζιους υπολογιστές (σχεδόν δηλαδή ό,τι κάνουμε και σήμερα, από πλευράς ευχρηστίας και αμεσότητας) με πολύ μικρότερη δύναμη σε σχέση με ένα σημερινό υπολογιστή (ακόμα και laptop), τότε είναι πασιφανές ότι τα τσιπ (CPU) των καταναλωτικών υπολογιστών έχουν εξελιχθεί λίγο, ενώ το λογισμικό ακόμα λιγότερο, όσον αφορά στην πλήρη και άρτια εκμετάλλευσή τους…
(περισσότερες πληροφορίες: http://www-03.ibm.com/press/us/en/pressrelease/33586.wss)
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&cid=0&aid=255546
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου