Σαράντα μέρες πλατεία-μια μικρή εποποιία ήδη!

Δεν έχω καλό ένστικτο. Όταν πρωτοξεκίνησε το φαινόμενο της πλατείας σαν πράξη αντίδρασης-μας πρόγκηξαν χοντρά οι Ισπανοί τότε- αλλά και μιμητισμού διαδικτυακού, ειρωνεύτηκα το copy and paste και απαξίωσα την απολίτικη φύση του χάπενινγκ. Μαθημένος σε στερότυπες πολιτικές αντιδράσεις οργανωμένου κομματικού ακτιβισμού, σνομπάρισα το κίνημα και λοιδώρησα την πρακτική του. ‘Οχι για πολύ όμως. Γρήγορα συνειδητοποίησα την δυναμική του, το χαρακτήρα του και τον αντικομφορμισμό του σαν αντίληψη πολιτικής αντίδρασης. Κάθε μέρα που περνούσε οι αντιστάσεις μου αμβλύνονταν και ένα αίσθημα χωνεμένης και χαρούμενης αποδοχής απλώνονταν στον διψασμένο για δράση ψυχισμό μου. Σαράντα μέρες έχουν περάσει και το μακροβιότερο κίνημα αστικού ακτιβισμού-που τώρα πια έχει απλωθεί σε όλη την Ελλάδα- έχει για τα καλά εγκατασταθεί στο DNA μας και θα μεταβιβαστεί στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας.

Σαράντα μέρες η πόλη ανάσταστη-ειρηνικά ανάστατη, συνειδητά, προγραμματικά και αποφασισμένα ειρηνικά-είναι ήδη ένα πολύ μεγάλο διάστημα για να αγνοηθεί πολιτικά, κοινωνικά αλλά και ανθρωπολογικά ακόμη. Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ. Δεν μπορεί έτσι στο κατακαλόκαιρο ένας ολόκληρος κόσμος να αφήνει την ρουτίνα του, που το καλοκαίρι αποχτάει έναν εντελώς ράθυμο, ηδονικό και αργοκίνητο ρυθμό και να τρέχει με τραίνα,λεωφορεία, με τα πόδια ή με ποδήλατα, συγκλίνοντας σε ένα κοινά εστιασμένο κέντρο λαχτάρας και προσοχής. Κάτι παραπάνω θέλει να πει όλος αυτός ο κόσμος που συντονίζεται ΑΚΑΘΟΔΗΓΗΤΟΣ σε ένα κοινό αίτημα, ακαθόριστο, αδιατύπωτο αλλά διαισθητικά συγκεκριμμένο. Όσοι έχουν ένστικτο και είναι προδιατεθειμένοι να διαβάζουν τους χρησμούς της κοινωνίας ας τους ερμηνεύσουν και ας πράξουν ανάλογα, οι υπόλοιποι ας περιμένουν μοιρολατρικά το χαμό τους. Η πλατεία δεν θα τους λυπηθεί γιατί δεν εισέπραξε κανένα ελεήμον βλέμμα από αυτούς.

Οι φωτογραφίες που βάζω σ’αυτήν την ανάρτηση τραβήχτηκαν από την αφεντομουτσουνάρα μου και τις δημοσιεύω για πρώτη φορά. Αν και πήγαινα στην πλατεία γι’αυτή την ίδια και για το βίωμα σαν τέτοιο και δεν καιγόμουν να έχω καταγραφή φωτογραφική από κάποια στιγμή και πέρα λύθηκα, εξοικειώθηκα με το χώρο, με τα πρόσωπα, με τις καταστάσεις και αφέθηκα στην παλιά μου τέχνη κόσκινο: τη φωτογραφία, να αφηγηθεί το βίωμα με εικόνες πια και λιγότερο με λόγια. Επειδή απ’τη φύση μου είμαι οπτιμιστής στις φωτογραφίες πρυτάνευσαν οι θετικές εικόνες, οι εικόνες που αποπνέουν την γιορτινή αίσθηση της αγωνιστικότητας. Δεν έχω βάλει ούτε μιά σκηνή αίματος (που έχω) ή ακραίας βίας(που δεν έχω γιατί δεν τράβηξα από άποψη).



Συνειδητοποίησα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αντίδρασης του κράτους σ’αυτές τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις όταν με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου δυσκολεύνταν σχεδόν απαγορευτικά η πρόσβαση μου στο χώρο της συγκέντρωσης και μάλιστα έκλειναν δύο βασικές αρτηρίες: Η Βασιλίσσης Σοφίας και η Ακαδημίας. Η εξουσία έντρομη και αγανακτισμένη με την αδυναμία της να πείσει γινόταν ιταμή στον φόβο της. Εδώ μια ψυχωμένη και αποφασισμένη διαδηλώτρια περνάει το μπλόκο της Βασ. Σοφίας υπό τα αμήχανα βλέμματα των αστυνομικών και τα ενθουσιώδη των συνδιαδηλωτών.



Στην αρχή όπως όλοι θα θυμούνται η κατάσταση ήταν πολύ ήρεμη και αυτό πουθενά δεν εκδηλώνονταν παραστατικότερα παρά στο γεγονός ότι στο πάνω μέρος της πλατείας δεν υπήρχαν κιγκλιδώματα, ο κόσμος συνομιλούσε με τους αστυνομικούς με καλή και φιλική διάθεση αλλά ακόμη και όταν κάποια στιγμή μπήκαν τα κιγκλιδώματα ο διάλογος ανάμεσα σε πολίτες και αστυνομικούς συνεχίζονταν ζεστός και ανθρώπινος, χωρίς αψιμαχίες και καμιά φορά θέρμαινε την ατμόσφαιρα ένα διακριτικό φλερτ, που έκανε πιο πικάντικη τη σύναξη και εξανθρώπιζε ακόμη περισσότερο το αίτημα της συγκέντρωσης



Κατά μία έννοια και ο έρωτας είναι η εξέγερση των ορμονών εναντίον του κατεστημένου της κοιμισμένης πονηριάς της παιδικής αθωότητας. Δεν είναι ασύμβατες έννοιες η εξέγερση και ο έρωτας και μάλιστα σαν βιώματα οργασμικά συνδυάζονται τέλεια και μένουν συνδυασμένα χαραγμένα στη μνήμη ακόμη και της εξαϋλωμένης σάρκας. Στην πλατεία ανθίζει ο έρωτας, όχι λιγότερο απόσο ανθίζει η επανάσταση και η ελπίδα της.





Δεν παίρνουν όμως μόνο φωτιά τα αισθήματα, δίπλα στα αιτήματα αλλά και οι φωτογραφικές μηχανές ή τα κινητά -σαν μηχανικές κωλοφωτιές αυτά. Θέλει ο καθένας να τεκμηριώσει για το μέλλον το παρών του στη πλατεία. Έχει την αίσθηση ενός ιστορικού γεγονότος που εξελίσσεται κάπως αργά-είναι καλοκαίρι-αλλά σταθερά και θέλει να μπει στην ιστορία σαν παρατηρητής της, σαν καταγραφέας της- ήσσων ίσως αλλά όχι λιγότερο παρών-και προπάντων σαν πρωταγωνιστής της, γιατί η παρουσία εκεί, αυτές τις ώρες, δεν είναι κομπαρσιλίκι.



Κάθε παρών είναι εν δυνάμει και πρωταγωνιστής και πρωταγωνιστής θέλεις νάσαι εσύ, το ταίρι σου αλλά και όποιος άλλος αγαπάς: ο σκύλος σου θα μπορούσε να εξαιρεθεί ποτέ από μια τέτοια γιορτή συντροφικότητας;





Ανεξάρτητα όμως από το γιορτινό και το πανηγυριώτικο μια συνάρθροιση τέτοιου είδους εμπνέει και τον βαθύ ερωτισμό των ιδεών που λέγεται ζύμωση. Οι ιδέες καταθέτονται σε λάγνες, ελκυστικές στάσεις , μέσα από την διέξοδο άλλοτε της ρητορείας και άλλοτε της ψυχωμένα διατυπωμένης αλήθειας τους και περιφέρονται ανάμεσα στο λογικό και το θυμικό και ενθυλακώνονται σαν σπέρμα στον κόλπο.



Και το σχήμα της πλατείας και των στοιχείων της δίνει σχεδόν αυτόματα σχήμα και στις ιδέες που ενσταλλάζονται σαν του συντριβανιού την δροσερή καμπύλη.



Δεν μπορεί όμως να μην γίνει μνεία στον αληθινά μεγάλο αρνητικό πρωταγωνιστή της πλατείας. Η μορφή του βρίσκεται παντού και με αποτροπαϊκό περιεχόμενο και νόημα από γιγαντοπανώ μέχρι γκράφιτι και στένσιλ η γραφική φιγούρα του αμερικανόπεμπτου καραγκιόζη κοσμεί αρνητικά πλακάκια, δέντρα, κολώνες. Ποτέ πριν ηγέτης δεν απαξιώθηκε τόσο -δίκαια σίγουρα-ταπεινωτικά όσο ο Γιώργος Παπανδρέου. Ακόμη και η ζοφερή Φρειδερίκη στενάζει ανακουφισμένη φεύγοντας από την πρώτη θέση.



Πατημασιές, ροχάλες, μούτζες γιά όλα αυτά και γι’αλλα περισσότερα ακόμη πρόσφορη η ελεεινή μορφή του. Αλλά και στον αέρα ανεμίζουν τα συμβολικά ικριώματα της αχρειότητας του.



Τι μπορεί να μου μείνει απόλο αυτό το βίωμα που λέγεται πλατεία; Το πρώτο, αρνητικό, είναι η χωρίς νόημα βία κατά αποφασισμένων ειρηνικών διαδηλωτών, που ξεπέρασε κάθε θεμιτό όριο ανοχής μας.



Απροειδοποίητα και εντελώς αναιτιολόγητα έριχναν στα τυφλά τα δακρυγόνα ακόμη κι αν μπροστά τους έβλεπαν υπερήλικες που τυχαία πέρναγαν από κει και που τους ήταν φύσει αδύνατον να επιταχύνουν το βήμα. Αυτό είναι μια απονιά εντελώς άλλης τάξης και προσομοιάζει με την ανάλογη των σαδιστικών δεσμοφυλάκων του Μπουχενβαλντ.



Από την αλλη όμως μου μένουν οι εικόνες-πολύ σπάνιες σε συμβατικές διαδηλώσεις παλιότερων χρόνων-των οικογενειών με τα πιτσιρίκια τους και την πρόσχαρη αδέξια οργή τους αλλά και την φυσική και αναμενόμενη παιχνιδιάρικη διάθεση τους σε ένα περιβάλλον χαράς και πανηγυριού, που σημαίνει τελικά αισιοδοξίας.


http://iconology2009.wordpress.com/2011/07/04/%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%81%CE%AE-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%80%CE%BF/