Το «δόγμα Calvo» και το «Ελληνικό πείραμα»

Είναι πράγματι, σκάνδαλο ολκής, για την Δημοκρατία μας, να έχει μετατραπεί σε Τραπεζιτοκρατία, και ένας τραπεζίτης έγινε πρωθυπουργός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα μερικών χρεοκοπημένων τραπεζιτών
Λάζαρος Ελευθεριάδης

Σε συνέχεια του χτεσινού μας άρθρου, με τίτλο "Το Πείραμα", ας επιχειρήσουμε τελικά να δούμε, τι εστί, “δημόσιο συμφέρον”. Ο όρος αυτός δεν αποτελεί φιλοσοφική έννοια αόριστη, αλλά προκύπτει ώς.....
αποτέλεσμα εφαρμογής πολιτικών και διαχείρισης είς όφελος του Ελληνικού Δημοσίου.

Το πρόβλημα του ανθρώπου, ατομικό ή και συλλογικό, ήταν ανέκαθεν η εναρμόνιση του ατόμου με το σύνολο, και οι ιδεολογίες προσπάθησαν να καλύψουν ανεπιτυχώς τη μία ή την άλλη ανάγκη μέσω είτε ανταγωνιστικής «ελευθερίας», είτε πρόνοιας χωρίς ή μερική ελευθερία.

Φυσικά και τα δύο συνέτειναν στην ανελευθερία και στην ανασφάλεια, σωματική και πνευματική.

Η έννοια του δημοσίου συμφέροντος “σέρνεται”, ανάμεσα στην έμμεση ταύτισή της με τα συμφέροντα των διαφόρων “ελίτ”, μέχρι την ταύτισή της με τις βασικές ανάγκες και τα ιδιοτελή συμφέροντα των κοινωνιών.

Το φάσμα των διαφοροποιήσεων της “αντίληψης” για το δημόσιο συμφέρον είναι ανθρωποκεντρικό, γιατί στην καλύτερη περίπτωση, στηρίζεται εν μέρει στην ανάγκη των πολλών ανθρώπων ως κοινωνική πρόνοια, όμως σε όλες τις περιπτώσεις αποβλέπει και “εκτρέπεται”, στην ικανοποίηση της ανθρώπινης επιθυμίας των λίγων ή των πολλών.

Με την δανειακή σύμβαση την οποίαν υπέγραψε η κυβέρνηση του Τραπεζίτη-πρωθυπουργού και ο υπουργός του των Οικονομικών κ. Ε. Βενιζέλος το “δημόσιο συμφέρον” ανάγεται σε ζητούμενο και μάλιστα δυσδιάκριτο.

Η εφαρμογή του «δόγματος Calvo» είναι απαιτητή κατά το Ελληνικό σύνταγμα, και το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα, ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας, να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106).

Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868 (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της – οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης» για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης.

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται, σύμφωνα με τα όσα προείπαμε, κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».
Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης στο δικαστήρια του αλλοδαπού κράτους-επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφή «δικαστικού εθνικισμού».

Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση και επαναφορά της δουλείας, με άλλη μορφή, και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης, ανθρώπου από άνθρωπο, στις αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 19ου αιώνα.

Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της Ν. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962.

Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση των αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της «ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α,β, της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).

H από 08-05-2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της «ελληνικής κυβέρνησης» με την Τρόικα, για τον δανεισμό της πρώτης από την δεύτερη με το ποσό των 120 δις. ευρώ, είναι επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρη (όχι απλά ακυρώσιμη).

Η νέα «ελληνική» κυβέρνηση «συνεργασίας» που ορκίστηκε την 11 Νοεμβρίου 2011 με «πρωθυπουργό» τον μη εκλεγέντα από τον Λαό, αλλά αντίθετα, επιβαλλόμενο κατά διαταγήν των Τραπεζιτών στην Ελλάδα, κ. Λουκά Παπαδήμο, είναι ο ορισμός της Εθνικής Υποτέλειας, της απώλειας της Εθνικής Κυριαρχίας και τελικά της Εθνικής Προδοσίας, με αυστηρά πατριωτικούς όρους.

Σε συμφωνία με τους τραπεζίτες για «κούρεμα» 50% των ελληνικών ομολόγων κατάληξε το ολονύχτιο θρίλερ διαπραγματεύσεων μεταξύ του IIF και των ευρωπαίων ηγετών.

Σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, επετεύχθη συμφωνία για την απομείωση του 50% του ελληνικού χρέους ή κατά 100 δισ. ευρώ, οδηγώντας το σε συρρίκνωση στο 120% του ΑΕΠ έως το 2020.

Επίσης, αποφασίστηκε νέο δάνειο προς την Ελλάδα από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ ύψους 100 δισ. ευρώ και επιπλέον περίπου 50 δισ. ευρώ που θα δοθούν από τις χώρες της Ευρωζώνης για το πρόγραμμα PSI, δηλαδή στούς Τραπεζίτες.

H νέα δανειακή συμφωνία έγινε προκειμένου το νέο πρόγραμμα για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας να τεθεί σε εφαρμογή πριν από το 2012. Το νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης έχει ορίζοντα το 2014.

Παράλληλα, στο κείμενο συμπερασμάτων σημειώνεται ότι προβλέπεται ενίσχυση των μηχανισμών για την εποπτεία της εφαρμογής των “μεταρρυθμίσεων”!!!

Ειδικότερα, το κείμενο σημειώνει ότι «η ιδιοκτησία του προγράμματος είναι ελληνική και η εφαρμογή του είναι ευθύνη των ελληνικών αρχών»!!!

Οι αποφάσεις της συνόδου κορυφής της 26/27-10-2011, δεν συνεπάγονται απλά και μόνον, τη συνέχιση της διαπιστωμένα καταστροφικής και αδιέξοδης πολιτικής τών Μνημονίων, αλλά αποτελούν και μνημείο υποτίμησης της νοημοσύνης ενός ολόκληρου λαού, του Ελληνικού.

Εισάγουν ένα ποιοτικό στοιχείο, ολοκληρώνοντας τη μετατροπή της Ελλάδας σε νεοαποικία, και των κατοίκων της σε δουλοπάροικους μιας νέας Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Και θα καταστραφούμε και θα γίνουμε δούλοι.

Η οριστική μετατροπή της χώρας μας σε νεοαποικία, χωρίς μάλιστα την παραμικρή αντίσταση, χωρίς την παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας απο ένα ανίκανο πολιτικό προσωπικό σε “διατεταγμένη” υπηρεσία.
Και μέσα σε όλα, η Τράπεζα της Ελλάδος, αυτό το ιδιωτικό “μαγαζί” τού οποίου ο πρόεδρος, υπογράφει δανειακές συμβάσεις, εν ονόματι της πατρίδος μας, την πιό σκληρή σκλαβιά και υποτέλεια, για τον Έλληνα πολίτη.

Απο πότε ένας ιδιώτης εκπροσωπεί την χώρα και η υπογραφή του δεσμεύει γενιές Ελλήνων.

Ποιός εκχώρησε τέτοιο δικαίωμα σε Τραπεζίτες να ορίζουν τίς ζωές μας;;;

Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η κεντρική τράπεζα της Ελλάδας.

Ιδρύθηκε το 1927 και οι λειτουργίες της άρχισαν τον Μάιο του 1928. Βάσει της Συνθήκης του Μάαστριχτ, συμμετέχει στο σύστημα κεντρικών τραπεζών των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Είχε το αποκλειστικό εκδοτικό προνόμιο χαρτονομισμάτων στην Ελλάδα από το 1928 έως την εισαγωγή του ευρώ το 2002 και ήταν υπεύθυνη για τη χάραξη της νομισματικής πολιτικής της χώρας. Η έδρα της βρίσκεται στην Αθήνα. Η Τράπεζα της Ελλάδος, όπως και οι υπόλοιπες Κεντρικές Τράπεζες της Ευρωζώνης, είναι οι αποκλειστικοί μέτοχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία είναι Ανώνυμη Εταιρεία, έχει ειδικά προνόμια, ειδικές αρμοδιότητες αλλά και περιορισμούς, όπως ότι δεν μπορεί να λειτουργεί ως εμπορική τράπεζα και το ποσοστό του Ελληνικού κράτους στην μετοχική της σύνθεση δεν μπορεί να υπερβαίνει το 35% όπως ορίζεται στο καταστατικό της.
Ουδείς “θνητός” γνωρίζει την μετοχική σύνθεσή της, ευλόγως τίθενται ερωτήματα απο τούς Ελληνες πολίτες, ποιοί είναι οι υπόλοιποι μέτοχοι, εάν υπάρχουν μέτοχοι με ποσοστό άνω του 12%, εάν υπάρχει ιδιώτης ή ιδιωτική τράπεζα μεγαλομέτοχος, εάν υπάρχει μεγαλομέτοχος “ξένο” κράτος ή ιδιωτική ξένη τράπεζα, κτλ.
Διοικητής της από το 2008 είναι ο Γεώργιος Προβόπουλος. O Διοικητής της Τράπεζας επιλέγεται από το Γενικό Συμβούλιο της Τράπεζας και μετά από εγκριση του Υπουργικού Συμβουλιου και η θητεία του, όπως και των Υποδιοικητών, είναι εξαετής.

Διοικητής της τράπεζας υπήρξε και ο Λουκάς Παπαδήμος, ο οποίος ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ελλάδος το Νοέμβριο του 2011.
Κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους, η Τράπεζα της Ελλάδος και τα μέλη των οργάνων της δεν ζητούν ούτε δέχονται οδηγίες από την Κυβέρνηση.

Το ανώτατο όργανο της Τράπεζης της Ελλάδος είναι η Γενική Συνέλευση των Μετόχων, όπου εκπροσωπείται το σύνολο των Μετόχων.
Μερικές από τίς αρμοδιότητές της είναι : Στα πλαίσια του συστήματος κεντρικών τραπεζών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμμετέχει στη χάραξη της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της ζώνης του ευρώ και την εφαρμόζει στην Ελλάδα, για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Με την έγκριση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας εκδίδει στο Ίδρυμα Εκτύπωσης Τραπεζογραμματίων και Αξιών (ΙΕΤΑ) χαρτονομίσματα ευρώ, τα οποία κυκλοφορούν ως νόμιμο χρήμα, και είναι αρμόδια για την κυκλοφορία και διαχείριση των χαρτονομισμάτων και των κερμάτων ευρώ στην Ελλάδα.
Είναι αρμόδια για την παρακολούθηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, κατέχει και διαχειρίζεται τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας.

Εποπτεύει τα πιστωτικά ιδρύματα της Ελλάδας.
Διατηρεί τραπεζικούς λογαριασμούς του Ελληνικού Δημοσίου και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου.

Επιβλέπει τα συστήματα και των μέσων πληρωμών.
Διαχειρίζεται μέρος του συναλλαγματικού αποθέματος και χρυσού της Ελλάδας.

Συλλέγει στατιστικά στοιχεία από νομισματικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.

Καταρτίζει και δημοσιεύει τα νομισματικά και πιστωτικά μεγέθη και παρακολουθεί τις οικονομικές συγκυρίες κάθε εποχής και εκδίδει αναλύσεις σχετικά με αυτές.

Εν ολίγοις συγκυβερνά με την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας, χωρίς να εκλέγεται κανένα διοικητικό της στέλεχος και με μόνη επαφή με την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση την έγκριση του Διοικητή της και των υποδιοικητών της απο το Υπουργικό Συμβούλιο με θητεία μεγαλυτέρα αυτής των κυβερνήσεων, (εξαετής).

Αυτό το κράτος, το οποίο “στήθηκε” μετά την πτώση της “χούντας των συνταγματαρχών”, μέχρι σήμερα, εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί τα συμφέροντα μιάς οικονομικής “ελίτ” αυτού του τόπου, πάντα υπο τον μανδύα της “δημοκρατίας” και του επιφαινόμενου “σοσιαλισμού”, πάντα εξαπατώντας τον ΕΛΛΗΝΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΗ, με στόχο την απόλυτη εκμετάλευσή του.

Σήμερα το πολιτικό σύστημα απεφάσισε να αλλάξει το “σκηνικό”, εύχομαι ο Ελληνικός λαός να διακρίνει την τόσο προσεκτικά κρυπτόμενη απο το σύστημα “αλήθεια”, και να πράξει αυτό το οποίο πραγματικά τον συμφέρει και εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, να μην ακούσει “σειρήνες” και “υπερπατριώτες”, την “σωτηρία της Πατρίδας” περιφέροντας ασκόπως, αλλά τούς πραγματικούς “αντιμνημονιακούς”.

Η χώρα χρειάζεται και όραμα και κοινωνική δικαιοσύνη, πρωτίστως όμως πραγματική λαική κυριαρχία, όχι κατ’επίφαση δημοκρατία.
Το παιχνίδι του Μνημονίου θα παίξει για άλλη μια φορά, δυστυχώς, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, αφού σε λίγη ώρα θα θέσει θέμα "εθνικού κινδύνου" για να σχηματιστεί κυβέρνηση υλοποίησης του Μνημονίου και βασικά λήψης των εισπρακτικών μέτρων 11,5 δισ. ευρώ και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών με τα 50 δισ. ευρώ.

Σύμμαχός του ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γ.Προβόπουλος, ο οποίος ένημέρωσε χθες τον κ. Κ.Παπούλια ότι "αποσύρθηκαν καταθέσεις 800 εκατομμύρια ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες μόνο χθες (15-05-2012)".

Έγιναν εκλογές, ανατράπηκε η κυβέρνηση του κ. Λ. Παπαδήμου από την λαϊκή ψήφο (απομένει η νέα εκλογική διαδικασία για να επισφραγιστεί η "αποκόλληση" του συνόλου της κυβέρνησης των τραπεζιτών από την εξουσία), αλλά αυτό, δεν εμπόδισε τον αποχωρούντα πρωθυπουργό την τελευταία του υπογραφή, να την βάλει προκειμένου να υλοποιήσει τον μοναδικό σκοπό για τον οποίο τον έκαναν πρωθυπουργό, Να δώσει τα πρώτα 18 δισ. ευρώ στις τράπεζες, εν μέσω ανυπαρξίας κυβέρνησης, και εν μέσω νέας προεκλογικής περιόδου!!!

Τα 18 δις ευρώ, προέρχονται από τα δανεικά που πήρε ο ελληνικός λαός (ή μάλλον τον "ανάγκασαν" να τα πάρει, στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης του Οκτώμβρη 2011, την οποίαν υπέγραψαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ).

Είναι πράγματι, "σκάνδαλο ολκής", και "μέγα όνειδος", για την Δημοκρατία μας, να έχει μετατραπεί σε "Τραπεζιτοκρατία", και το γεγονός ότι ένας τραπεζίτης έγινε πρωθυπουργός (με την ψήφο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) απλά και μόνο, για να εξυπηρετήσει "κυνικά", τα συμφέροντα μερικών χρεοκοπημένων τραπεζιτών, δεν ευαισθητοποιεί κανέναν.

http://www.aegeantimes.gr