Η οικογένεια του δασκάλου Θωμά Μήτση. Ο πατέρας καταδιώκεται από το ΚΚΕ και διαφεύγει στη Κόνιτσα. Η μητέρα κατακρεουργείται. Τα πέντε παιδιά μεταφέρονται, άλλα στην Ουγγαρία, άλλα στη Ρουμανία. Χάθηκαν.
του Σπύρου Χατζάρα
Οι απολογητές του κομμουνισμού και οι ρουφιάνοι του ΚΚΕ ανακάλυψαν πρόσφατα το «παιδοσώσιμο», (διότι το «παιδοφύλαγμα» ανήκει στη Φρειδερίκη), για να συγκαλύψουν το τεράστιο εθνικό έγκλημα του παιδομαζώματος. Ούτε ο αριθμός των παιδιών που αρπάχτηκαν, ούτε εκείνων που μετακινήθηκαν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες», μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, γιατί ούτε το ΚΚΕ ούτε οι Λαικές Δημοκρατίες, δεν ήθελαν στοιχεία και αποδείξεις. Για να δικαιολογήσουν τη διαρπαγή των παιδιών, και για να μην ευθύνονται οι «σοσιαλιστικές χώρες» , στα σημεία εισόδου στην Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία όπως είχε συμφωνηθεί εκ των προτέρων, δεν υπήρχε ούτε ένας στρατιώτης φύλακας. Για αυτό δεν υπάρχει καταγραφή των παιδιών-προσφύγων, στα σύνορα. Ήταν σχεδιασμένα έτσι, ώστε να φαίνεται, ότι τα παιδιά «τρομαγμένα και καταδιωκόμενα από αεροπλάνα», έμπαιναν κατά κύματα για να σωθούν. Ακόμα και τώρα η κομμουνιστική προπαγάνδα, μιλάει για «άνανδρους βομβαρδισμούς των ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων», από τους οποίους «σκοτώθηκαν 120 παιδάκια».
Τα δρομολόγια μεταφοράς των παιδιών ήσαν: Από την πλευρά της Φλώρινας, τόπος συγκέντρωσης ήταν το Βατοχώρι και τα πέρναγαν από μονοπάτια δίπλα από την Κρυσταλοπηγή. Από την πλευρά της Καστοριάς, τόπος προσυγκέντρωσης ήσαν το Γιαννοχώρι (16 χλμ από το Νεστόριο), και η Ιεροπηγή , (4 χλμ από τα αλβανικά σύνορα). Από την πλευρά της Αλβανίας τα παιδιά τα μάζευαν στο χωριό Βιντέχοβα. Από την πλευρά της Γιουγκοσλαβίας ,το πέρασμα ήταν στον Άγιο Γερμανό και από εκεί είτε τα πήγαιναν με φορτηγά, είτε στο Μοναστήρι, είτε μέσω Κάτω Ντούπενι- Λιουμπόινο στο Brailovo, για να τα πάνε με τραίνο στα Σκόπια. Στη Βουλγαρία , από όπου πέρασαν 10.028 παιδιά από τη Μακεδονία και τη Θράκη, η διάβαση γινόταν από τη Ροδόπη, από ένα αφύλαχτο τουρκοχώρι το Krumovgrad και από το Ivajlovgrad κοντά στην Ορεστιάδα, στον Έβρο.
Βέβαια το ΚΚΕ ,εκ των υστέρων ισχυρίστηκε ψευδώς, ότι η «μεταφορά των παιδιών ήταν οργανωμένη τόσο από μέρους των ανταρτών όσο και από τις χώρες υποδοχής. Τα παιδιά καταγράφονταν σε ειδικές καταστάσεις και συνοδεύονταν στη χώρα υποδοχής από άνθρωπο που είχε εκλεγεί από τα συμβούλια γονέων της Ελεύθερης Ελλάδας. Ανά 25 παιδιά υπήρχε κι ένας τέτοιος συνοδός (Δελτίο Ειδήσεων ΔΣΕ 3/3/1948).
Τα πράγματα άλλαξαν τον Ιούνιο του 1948, με τη διακοπή των σχέσεων της Γιουγκοσλαβίας με την Κόμινφορμ, οπότε και άρχισε η καταγραφή στα σύνορα των εισερχομένων στην Γιουγκοσλαβία παιδιών, και υπάρχουν οι καταθέσεις των προσώπων που τα συνόδευαν. Αυτές οι καταθέσεις είναι και οι κύριες αποδείξεις του παιδομαζώματος, αφού οι «συντρόφισσες» που συνόδευαν τα αρπαγμένα παιδιά δεν είχαν «καταστάσεις» και δεν ήξεραν ούτε το 10% των ονομάτων τους.
Όλες οι αναφορές στο παιδομάζωμα , κινούνται γύρω από τον αριθμό 28.010, που έδωσε επίσημα η ελληνική κυβέρνηση και που στηρίχθηκε στα αιτήματα στη Διεύθυνση Αναζητήσεων, του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. των συγγενών τους 15.317 αγνοούμενων αγοριών και 12.693 αγνοούμενων κορίτσιων. ( 3.355 από την Ηπειρο,13.048 από Φλώρινα-Καστοριά-Κοζάνη, 6.231 από Μακεδονία, 3.797 από Θράκη, 1159 από τη Θεσσαλία και 420 από τη Στερεά). Σε αυτά τα 28.010 παιδιά, περιλαμβάνονταν μόνο 420 από τα 1300 που μάζεψαν οι κομμουνιστές τον Φεβρουάριο του '48, από την Στερεά Ελλάδα, για να τα μεταφέρουν μέσω Πίνδου, στην Αλβανία, και από τα οποία τα 1000 πέθαναν στον δρόμο, ενώ πολλά αγόρια και κορίτσια 15 και 16 χρονών, που «κρίθηκαν κατάλληλα για μάχιμη δράση», επιστρατεύτηκαν, εντάχθηκαν κατευθείαν στον ΔΣΕ και σκοτώθηκαν, χωρίς ποτέ να σταλούν στις ανατολικές χώρες. Σε αυτά τα «αγνοούμενα παιδιά» , περιλαμβάνονται τα 2.484 παιδιά που δεν βρέθηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τα 2.650 για τα οποία τα στοιχεία «ήσαν ανεπαρκή».
Επομένως τα 28.010 παιδιά του ΕΕΣ, δεν είναι τα 25.295 παιδιά που βρήκε και καταμέτρησε Ligue des Societes de la Croix Rouge, στις Κομμουνιστικές χώρες τον Νοέμβριο του 1948. (Αυτός ο αρχικός αριθμός των 25. 295 ήταν και ο μόνος που αποδέχθηκαν και αποδέχονται ο κομμουνιστές).
Σύμφωνα με στοιχεία της Ligue des Societes de la Croix Rouge, που ανακοινώθηκαν την 1η Δεκεμβρίου του 1948 , τα ελληνόπουλα που βρισκόντουσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, ήσαν κατανεμημένα ως εξής: 2.000 είχαν ξεμείνει σε στρατόπεδα της Αλβανίας, και τα οποία μεταφέρθηκαν τον Νοέμβριο του 1948, με τραίνα για τη Ρουμανία, αλλά στα Σκόπια, τα κατέβασαν από το τραίνο σαν «μακεδονόπουλα» και τα κράτησαν . 2.650 ήσαν στη Βουλγαρία, 3.000 στην Ουγγαρία, 3.801 στη Ρουμανία, 2.235 στην Τσεχοσλοβακία και 11.609 στη Γιουγκοσλαβία, χώρια τα παιδιά που «έκρυβαν στους συγγενείς» τους, οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές.
Στις 27 Νοεμβρίου του 1948, κατόπιν ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης, η Τρίτη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στο Παρίσι αποφάσισε « όπως συστήσει τον επαναπατρισμό των εκτός των εστιών αυτών ευρισκομένων Ελληνοπαίδων «εφ΄ όσον ήθελον ζητήση τούτο τα παιδία ταύτα, οι γονείς των, ή τούτων μη υπαρχόντων, οι πλησιέστεροι συγγενείς των ».
Η επιμέλεια για την επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού και της αποκαταστάσεως της επαφής μεταξύ της Ελλάδας και γειτόνων της ανετέθη από τον ΟΗΕ στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό (ΙCRC) και στην Ένωση (Ligue) των Εθνικών Ερυθρών Σταυρών. Μονάχα η Γιουγκοσλαβία, που είχε έρθει στο μεταξύ σε ρήξη με την ΕΣΣΔ, επέστρεψε 289 ελληνόπουλα το 1951 και 268 το 1952. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση ή 7η Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στις 17-12-1952, αφού εξέφραζε τη λύπη της για την άρνηση των κομμουνιστικών χωρών να εφαρμόσουν τις αποφάσεις της, διέλυσε την Επιτροπή, πού είχε επιφορτισθεί μ' αυτό το έργο, και παρακάλεσε τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να συνεχίσει μόνος του τις προσπάθειες του.
Μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, διαβιβάστηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες κατάλογοι αιτήσεων συγγενών των παιδιών από την Ελλάδα για την επιστροφή 9.838 παιδιών, που απερρίφθησαν όλες.
Οι "Κομμουνιστικές υπηρεσίες Ερυθρού Σταυρού" απάντησαν ότι, 552 από αυτά τα παιδιά ζούσαν και με τους δύο γονείς τους στις Λαϊκές Δημοκρατίες, 1.496 ζούσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες με τον ένα γονέα τους, 2.223 παιδιά δεν ήσαν το 1952 πια παιδιά , αλλά ενήλικα άτομα που ζούσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου είχαν αγωνιστεί μέσα από τις τάξεις του ΔΣΕ, 2.484 παιδιά δεν βρέθηκαν και 2.650 αιτήσεις είχαν ανεπαρκή στοιχεία . Αντίθετα, 5000 παιδιά κυρίως Σλαβομακεδόνων και λίγων Ελλήνων, απελευθερώθηκαν και στάλθηκαν στους συγγενείς τους στον Καναδά και την Αυστραλία.
Στα 25.295 παιδιά που κατέγραψε η Ένωση των Εθνικών Ερυθρών Σταυρών, τον Νοέμβριο του 1948 , δεν περιλαμβάνονταν τα 2100 «φρέσκα παιδιά» που μετέφερε προσωπικά στην Πολωνία , τον Οκτώβριο του 1948, και τον Μάρτιο του 1949, ο Γενικός Επιθεωρητής του Παιδομαζώματος, Γεώργιος Μανούκας , τα 300 «φρέσκα παιδιά» από τη Θεσσαλία, την Ήπειρο και τη Στερεά, που στάλθηκαν τον Ιούλιο του 1949 στην Ανατολική Γερμανία, και τα 721 παιδιά «που έφυγαν αργότερα μαζί με τους κομμουνιστές γονείς τους», ενώ το καλοκαίρι του 1949, είχαν μαζευτεί πάλι στην Αλβανία, 2500-3000 παιδιά , από τα παιδομαζώματα στην Καρδίτσα, 11-13 Δεκέμβριου 1948 , το Καρπενήσι ,19 Ιανουαρίου/ 9 Φεβρουαρίου του 1949, (κατά την επίθεση στο Καρπενήσι, σκοτώθηκαν και 17 επιστρατευμένα κορίτσια της Ι Μεραρχίας του Δ.Σ.Ε. που τα έθαψαν σε ένα μαντρί) και τη Νάουσα, 11-14 Ιανουαρίου ’49 , αλλά και παιδιά Σλαβομακεδόνων που δεν πρόλαβαν να τα στείλουν στα Σκόπια. (Οι κάτοικοι του Αγίου Αχίλλειου στις Πρέσπες για παράδειγμα έστειλαν όλα τα παιδιά τους με τις βάρκες στο Κάτω Ντούπνι, όταν εκκενώθηκαν οι Πρέσπες.
Επειδή δεν πέρναγαν πια τα τραίνα από τα Σκόπια, το ΚΚΕ και η Κομινφόρμ, έστησαν με ρώσικα αεροπλάνα ,τον Αύγουστο του 1949, αερογέφυρα Τίρανα-Βουδαπέστη, για την μεταφορά των παιδιών στην Ουγγαρία. Ο ακριβής αριθμός αυτών των παιδιών είναι ακόμα άγνωστος, παρόλο που τα έχουν καταγράψει οι Ούγγροι. Ο Γεώργιος Μανούκας που ήταν υπεύθυνος για την παραλαβή τους δεν έδωσε αριθμό , αλλά αφηγείται: «Ημέρα με την ημέρα περίμενα αεροπλάνα να μου φέρουν «φορτίο». Με είχαν διορίσει εκφορτωτή. Ξεφόρτωνα παιδάκια που είχαν αρπάξει «λάφυρα» απ' τη Ρούμελη και Θεσσαλία, απ' την Καρδίτσα και το Καρπενήσι Μόλις άνοιγε η πόρτα του αεροπλάνου ξεμυτούσε από ένα-ένα «καβουράκι». Έτσι είχαν καταντήσει απ' τις ταλαιπωρίες του δρόμου, κι απ' την «ειδική» περιποίηση που έτυχαν στην Αλβανία, ώστε δεν μπορούσε κανένα να κατέβη χωρίς βοήθεια τη σκαλίτσα του αεροπλάνου. Είχα βοηθό στο ξεφόρτωμα ένα Ρώσο ταγματάρχη. Αυτός συνόδευε την αποστολή. Σε ένα φορτίο ανακάλυψα και μια μικρή πατριώτισσά μου. Ήταν απ' το Καρπενήσι. Τη λέγανε Κυρίτση. Την είχαν αρπάξει στη μάχη του Καρπενησίου και την κουβάλησαν ως την Αλβανία».
Στο μεταξύ, επειδή η Βουλγαρία, όπου τα κέντρα συγκεντρώσεως των Ελληνοπαίδων ήσαν εγκαταλελειμμένοι στρατώνες, υπόστεγα και ένα παλιό μοναστήρι, είχε «φρακάρει», μετέφεραν 4000 «φρέσκα παιδιά», από τη Μακεδονία και τη Θράκη, (που δεν τα είχε καταγράψει Ligue des Societes de la Croix Rouge), στην Πολωνία και την Ανατολική Γερμανία.
Με αυτούς τους αριθμούς το γενικό σύνολο φθάνει τις 32 416. Αν σε αυτόν τον αριθμό προσθέσουμε τα 6500 παιδιά που πέθαναν ή σκοτώθηκαν φθάνουμε κοντά στις 40.000.
Στην 3η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Οκτώβρη του 1950 στη Ρουμανία,
η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), ανακοίνωσε ότι τα παιδιά που ζούσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες - πλην της Γιουγκοσλαβίας - ήσαν 17.902.
Βέβαια στον αριθμό αυτό δεν μέτραγαν όσους στο διάστημα 1948-50, είχαν πιάσει τα 17. Στη Γιουγκοσλαβία είχαν μείνει τουλάχιστον 13.000, οπότε ο «προσαρμοσμένος αριθμός» 17.902, της ΕΒΟΠ , είναι αντίστοιχος με τις 32 416, που υπολογίσαμε αθροίζοντας τα διάσπαρτα στοιχεία.
Χρόνια μετά , οι κομμουνιστές απολογητές, επανήλθαν στον αριθμό 25.000, για να επιβεβαιώσουν και να ομολογήσουν εμμέσως, τον αριθμό των 40 000. «Τα παιδιά ήσαν 25000, τα 5000 επεστράφησαν στους συγγενείς τους και τα 20.000 μοιράστηκαν την τύχη των πολιτικών προσφύγων». 20.000 και 13-14000 στη Γιουγκοσλαβία, 33-34000. Και 6-6500 τα «αγνοούμενα». Σύνολο 40.000.
deltio11
http://hellenicrevenge.blogspot.com/2012/09/blog-post_3411.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου