Από όλες τις πόλεις της πατρίδας, η Κέρκυρα ήταν εκείνη που είχε την τιμή να «φιλοξενήσει» τη γέννηση του πιθανότατα μεγαλύτερου σύγχρονου Έλληνα πολιτικού. Και όταν λέμε «σύγχρονου», προσδιορίζουμε ως «παλαιά Ελλάδα» την Αρχαία Αθήνα. Εκείνη που προσέφερε στην ανθρωπότητα τη Δημοκρατία και τον Χρυσό Αιώνα, προτού ο λοιμός σκοτώσει τον Περικλή, και οι Σπαρτιάτες καταστρέψουν την Αθήνα του φωτός και του πολιτισμού.
Σαν σήμερα λοιπόν, το 1776, στην Κέρκυρα που βρέχεται από τα χρωματιστά νερά του Ιονίου, γεννήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας. Εκείνος που.....
έμελλε να γίνει ο πρώτος Κυβερνήτης του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, το οποίο προέκυψε από την Επανάσταση, ε, συγνώμη… από την αχαριστία μας προς τους φιλεύσπλαχνους «δημοκράτες» και «ανθρωπιστές» της Υψηλής Πύλης, όπως μαθαίνουμε εσχάτως από τον ΣΚΑΪ.
Ο Καποδίστριας ήταν μάλλον ο πρώτος, και σίγουρα ο τελευταίος Έλληνας πολιτικός ηγέτης, που έδωσε στη χώρα τα πάντα. Και ανταμείφθηκε με μια σφαίρα στην καρδιά. Η Ιστορία τον έχει καταγράψει ως τον μόνο ισοϋψή του Μέτερνιχ, δηλαδή του «πατερούλη» της διπλωματίας, που επέβαλε ένα πέπλο σκοταδισμού στην Ευρώπη, την εποχή της παντοδυναμίας του.
Ο Κυβερνήτης υπήρξε ακόμη ο μόνος «εκ μεταγραφής» συνεργάτης του Τσάρου, που του έγινε απαραίτητος. Σε ποιόν, στον ηγέτη της χώρας στα εδάφη της οποίας ηττήθηκαν ο Μεγάλος Ναπολέων και ο ναζισμός.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας τα έβαλε με τα κακώς κείμενα της Ελλάδας, και τις εθνικές στρεβλώσεις των Ελλήνων. Προσπάθησε να φτιάξει κράτος, και όχι τσιφλίκι των κατά τόπους ισχυρών. Δεν δέχτηκε να εισπράττει μισθό, για την κορυφαία θέση την οποία κατέλαβε. Τη δε περιουσία του, τη διέθεσε ολόκληρη για τις ανάγκες του Αγώνα. Όχι μόνο δηλαδή δεν πληρώθηκε για την προσφορά του, αλλά και «έφυγε» φτωχός.
Οι ιστορικές αφηγήσεις και αξιολογήσεις ποικίλουν. Όπως και τα περιστατικά που έχει μεταφέρει από εποχή σε εποχή και από γενιά σε γενιά, η λαϊκή παράδοση, περίπου ως αστικό μύθο. Ξεχωρίζουν δυο στιγμές: Η απόγνωση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Και η απόγνωση του ίδιου του Καποδίστρια, όταν αναρωτιόταν στα γραπτά του… «γιατί τόση μοναξιά». Και εννοούσε ότι δεν βρήκε κανέναν άλλο πρόθυμο να δώσει στην πατρίδα, χωρίς να περιμένει να εισπράξει. Και μάλιστα με τόκο…
statesmen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου