Ενα από τα θέματα που συζητούν μεταξύ τους Ελληνες και Ιρλανδοί είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της κρίσης από τους δύο λαούς
Λένε ότι είναι ένας λαός με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά: είναι εκδηλωτικοί, φιλικοί και δίνουν μεγάλη σημασία στις παραδόσεις τους και στις οικογενειακές αξίες. Και οι δύο έχουμε γλώσσες (εκείνοι τα ιρλανδικά, εμείς τα αρχαία ελληνικά) για τις οποίες είμαστε πολύ υπερήφανοι και οι οποίες... ταλαιπωρούν ακόμη τους μαθητές στο σχολείο.
Προσφάτως αποκτήσαμε άλλο ένα κοινό, που ελάχιστη σχέση έχει με κουλτούρα και παράδοση: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μέσα σε ένα ζοφερό οικονομικό κλίμα, τόσο στη χώρα τους όσο και σε εκείνη που τους φιλοξενεί, θα περίμενε κανείς οι Ιρλανδοί της Αθήνας να μην έχουν μεγάλη όρεξη για γιορτές και πανηγύρια. Ωστόσο για την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου (St Patrick's Day) έπρεπε να γίνει μία εξαίρεση.
Το προηγούμενο Σάββατο οι Ιρλανδοί, που διαμένουν στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία» στην καθιερωμένη γιορτή που διοργανώνει ο Ελληνοϊρλανδικός Σύνδεσμος. Η γιορτή έγινε δύο ημέρες μετά τη 17η Μαρτίου, που είναι η ημερομηνία κατά την οποία τιμάται η μνήμη του αγίου ο οποίος - σύμφωνα με την παράδοσή τους - θεμελίωσε τον χριστιανισμό στην Ιρλανδία. Συνέπεσε μάλιστα με τη... μητέρα όλων των μαχών στο ράγκμπι μεταξύ Αγγλίας και Ιρλανδίας. Αρκετοί από τους παριστάμενους Ιρλανδούς απομονώθηκαν στην αίθουσα όπου υπήρχε τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Το αποτέλεσμά του τούς έδωσε άλλον έναν λόγο να γιορτάσουν.
Στα πέτα τους κυριαρχεί το σάμροκ, το ιρλανδικό τριφύλλι. Σύμφωνα με την παράδοση, το χρησιμοποίησε ο Αγιος Πατρίκιος για να εξηγήσει στους Ιρλανδούς το νόημα της Αγίας Τριάδας. «Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της χώρας. Γίνονται παρελάσεις και πάρτι σε όλες τις πόλεις, αλλά και σε κάθε μέρος του κόσμου όπου υπάρχουν Ιρλανδοί» λέει η αντιπρόεδρος του Ελληνοϊρλανδικού Συνδέσμου, κυρία Τζίλιαν Ευφραιμιάδη. Ζει πολλά χρόνια στη χώρα μας και είναι παντρεμένη με Ελληνα. Μάλιστα ο γιος της υπηρετεί αυτή τη στιγμή τη θητεία του ως εύζωνας. Πιστεύει και αυτή ότι οι δύο λαοί έχουν πολλά κοινά, μόνο που «εμείς δεν είμαστε τόσο τρελοί στην οδήγησή μας».
Αρκετά από τα ελληνοϊρλανδικά ζευγάρια έχουν στείλει τα παιδιά τους για σπουδές στην Ιρλανδία. «Τα πανεπιστήμια εκεί είναι πολύ καλά. Υπάρχει προγραμματισμός αλλά και σύνδεσή τους με την αγορά εργασίας» λέει η κυρία Τζέρι Τυροπώλη. Δύο από τα τρία παιδιά της φοιτούν αυτή τη στιγμή σε ιρλανδικά πανεπιστήμια. «Ελπίζουμε να καταφέρουν να βρουν μία δουλειά εκεί. Παρά το ότι και εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα, οι εργασιακές συνθήκες παραμένουν καλύτερες απ' ό,τι στην Ελλάδα» λέει ο σύζυγός της Παναγιώτης. Η μικρότερη κόρη του ζευγαριού είναι 15 ετών και, όπως είναι λογικό, ζει με τους γονείς της στην Αθήνα. «Η Ελλάδα είναι πολύ καλύτερη από τη χώρα μου για την ανατροφή ενός παιδιού. Δεν υπάρχει εγκληματικότητα - τουλάχιστον ως πρόσφατα - και κυρίως δεν υπάρχει τόσο έντονα η κουλτούρα του αλκοόλ. Στην Ιρλανδία είναι συνηθισμένο τα παιδιά να πίνουν αλκοόλ σε καθημερινή βάση, ακόμη και προτού κλείσουν τα 15».
Ενα από τα θέματα που συζητούν μεταξύ τους Ελληνες και Ιρλανδοί είναι η διαφορετική αντιμετώπιση της κρίσης από τους δύο λαούς. Οι Ιρλανδοί εντυπωσιάζονταν από τις συνεχείς διαδηλώσεις και απεργίες στην Ελλάδα, οι Ελληνες από την απουσία τους στην Ιρλανδία. «Οι έλληνες φίλοι μου με ρωτούσαν συνεχώς γιατί δεν αντιδρούν οι Ιρλανδοί» λέει ο συνταξιούχος γιατρός κ. Λούκας Κέλι, ο οποίος είναι εγκατεστημένος εδώ και 19 χρόνια στη Σύρο. «Νομίζω ότι το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών (σ.σ.: όπου το κόμμα Φιάνα Φέιλ έχασε την πρώτη θέση στις εκλογές για πρώτη φορά ύστερα από 70 χρόνια) δείχνει πως και οι Ιρλανδοί εκδηλώνουν την οργή τους, αλλά με άλλον τρόπο». Ο κ. Κέλι δεν συμμερίζεται την άποψη, ειδικών και μη, περί διαφορετικών αιτιών της ιρλανδικής και της ελληνικής κρίσης. «Και στις δύο χώρες έπεσαν πολλά λεφτά από την Ευρώπη και τώρα καλούμαστε να τα επιστρέψουμε. Πιστεύω όμως πως τα πράγματα θα φτιάξουν πολύ γρηγορότερα απ' ό,τι πιστεύουν οι απαισιόδοξοι» καταλήγει.
Από τη μία κρίση... στην άλλη
Δεν είναι όλα τα μέλη της ιρλανδικής κοινότητας της Αθήνας τόσο παλαιά. Κάποιοι εγκαταστάθηκαν προσφάτως και έτσι πρόλαβαν να ζήσουν την οικονομική κρίση σε… δύο χώρες. Ως πριν από ενάμιση χρόνο ο κ. Ρέιμον Ντέβλιν ζούσε στο Δουβλίνο μαζί με την ελληνίδα σύζυγό του, Μάρη Κρίγκου. Εργαζόταν ως τεχνίτης στον κλάδο της οικοδομής. «Από τα περίπου 300 άτομα που αποτελούσαν το τεχνικό προσωπικό της εταιρείας μόνο 12 κράτησαν τη δουλειά τους. Ο ιδιοκτήτης σχεδόν καταστράφηκε. Την εποχή που έχασα τη δουλειά μου γέννησε η γυναίκα μου, οπότε αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στην Ελλάδα, παρ' όλο που και εδώ τα πράγματα είναι δύσκολα» λέει ο κ. Ντέβλιν.
Αυτή την εποχή αναλαμβάνει μαζί με έναν φίλο του τεχνικές εργασίες σε σπίτια και καταστήματα. «Βρίσκουμε κάποιες δουλειές, αλλά βέβαια και εδώ τα σημάδια της κρίσης είναι πολύ ορατά» σχολιάζει. «Το πρόβλημα στην Ιρλανδία ήταν τραπεζικό, εδώ όσο το έχω καταλάβει έχει να κάνει με τα οικονομικά του κράτους» λέει ο κ. Ντέβλιν, ο οποίος πιστεύει ότι τελικά η Ιρλανδία θα βρει τον δρόμο της, «αφού οι πολίτες της καταβάλλουν όλες τους τις δυνάμεις. Πάντως, όπως και να εξελιχθούν τα πράγματα, το δικό μου μέλλον είναι στην Ελλάδα» καταλήγει. Η σύζυγός του έχει ωραίες αναμνήσεις από τα τέσσερα χρόνια της ζωής της στο Δουβλίνο. «Οι άνθρωποι είναι πολύ ζεστοί. Το μόνο που με ενοχλούσε κάπως είναι πως τα πάντα, σε ό,τι αφορά τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, κινούνται γύρω από το αλκοόλ. Αν δεν πίνεις, όπως εγώ, υπάρχει πρόβλημα» σχολιάζει γελώντας.
http://www.tovima.gr/society/article/?aid=392165
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου