Oι ξένοι συνομιλητές του Γιώργου Παπανδρέου και...γενικότερα ο λεγόμενος «διεθνής παράγων» αποτελούν –υποτίθεται– το συγκριτικό του πλεονέκτημα. Είναι αυτοί που τον εκθειάζουν, συμμερίζονται την αγωνία και τις προσπάθειές του, τον βραβεύουν και τον θεωρούν κεφάλαιο για τη χώρα. Είναι όμως κι αυτοί που τον «καρφώνουν», αποκαλύπτοντας όσα κατά καιρούς τούς έχει πει. Και οι αποκαλύψεις τους, ακούσιες, βασισμένες σε άγνοια κινδύνου που του προκαλούν, τον εκθέτουν ανεπανόρθωτα και τον καθιστούν υπόλογο έναντι του ελληνικού λαού, έναντι της Ιστορίας και –πιθανότατα– έναντι του Συντάγματος...
Όταν ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Στάινμπρουκ αποκάλυπτε ότι ο Παπανδρέου τού είπε πολλούς μήνες πριν γίνει πρωθυπουργός ότι η χώρα του βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, κάναμε πως δεν καταλάβαμε τίποτα. Το ίδιο, περίπου, κάναμε κι όταν ο Γιούνκερ αποκάλυψε ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός τού είπε, αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα. Η τελευταία αποκάλυψη, όμως, του Ντομινίκ Στρος-Καν στο Canal+, ότι ο Παπανδρέου τού ζήτησε από το Δεκέμβριο του 2009 την προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ, δεν μπορεί να περάσει χωρίς συνέπειες. Αυτή τη φορά τα πράγματα δυσκολεύουν, σφίγγει ο κλοιός και ο μέσος πολίτης βλέπει τις υποψίες του να επιβεβαιώνονται: Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές μας, μέσω του Μνημονίου, ήταν προμελετημένη και προσχεδιασμένη από τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου!
Το γεγονός ότι όλα αυτά που μαθαίνουμε από τους ξένους συνομιλητές του κινούνται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτά που λέει ο πρωθυπουργός σ’ εμάς, τους Έλληνες πολίτες, είναι κλασικό δείγμα ενοχής. Όταν ο Παπανδρέου έλεγε στον Στάινμπρουκ ότι μπορεί και να πτωχεύσουμε, σ’ εμάς έλεγε ακόμη ότι «υπάρχουν τα λεφτά». Όταν έλεγε στον Γιούνκερ ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα, σ’ εμάς έλεγε ότι πιστεύει στις δυνατότητες των Ελλήνων. Κι όταν ζητούσε από τον Στρος-Καν τη συνδρομή του ΔΝΤ, εδώ μοίραζε ακόμα
επιδόματα αλληλεγγύης και άφηνε τον Χρήστο Παπουτσή και τη Λούκα Κατσέλη να καλλιεργούν στη Βουλή... σοσιαλιστικά όνειρα αναδιανομής του πλούτου. Ενός πλούτου που ήξερε πολύ καλά ότι δεν υπάρχει!
Μέχρι τις αρχές Δεκεμβρίου του 2009, η κυβέρνηση έχασε εντυπωσιακές ευκαιρίες να καλύψει τις δανειακές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου, για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διά στημα, με ευνοϊκούς όρους, αφού τα spreads ήταν τότε κάτω από τις 180 μονάδες βάσης. Οι αγορές δεν είχαν βάλει ακόμη στο στόχαστρο την Ελλάδα. Την έβαλαν, όταν έγινε σαφής η αδράνεια της νέας κυβέρνησης κι όταν άρχισαν οι δηλώσεις του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών για «διεφθαρμένη χώρα» και «Τιτανικό».
Γιατί συνέβησαν όλα αυτά είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς από την πολιτική σκοπιά. Ο Παπανδρέου προτίμησε να αποφύγει το πολιτικό κόστος, μεταθέτοντάς το στο δίλημμα «χρεο κοπία ή Μνημόνιο», το οποίο δημιούργησε ο ίδιος με τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Ο στόχος του δεν ήταν να σώσει τη χώρα, αλλά να μεταθέσει την ευθύνη της κρίσης στην προηγούμενη κυβέρνηση που του παρέδωσε πράγματι μια οικονομία στο χείλος της καταστροφής, όχι όμως χρεοκοπημένη. Αντί να προσπαθήσει να τη σώσει ο ίδιος, ως όφειλε, επέλεξε την εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές μας. Όχι μόνο στο ΔΝΤ, όπως είχε αρχικά σχεδιάσει, αλλά στην τρόικα, που προέκυψε όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός έβαλε στο τραπέζι το... «όπλο του ΔΝΤ», όπως αυτάρεσκα και αφελώς έλεγε και ο ίδιος. Τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης τα ζούμε ήδη. Άραγε, θα βρει το κουράγιο το πολιτικό κοινοβουλευτικό μας σύστημα να αναζητήσει τις ευθύνες για την προμελετημένη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας; Περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε μέχρι ποιο βαθμό μπορεί να είναι... στημένο το παιχνίδι!
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 24/2/11
http://greeknation.blogspot.com/2011/03/blog-post_1326.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου