Κωδικός «Αββακούμ» - Αεροπλανοφόρο από πάγο

Βρετανοί στρατιωτικοί κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου καταπιάστηκαν με ένα τεράστιο πρότζεκτ ανοησίας: «Αββακούμ» - ένα πλεούμενο τέρας από πάγο.

Θεωρήθηκε ως «ο πιο όμορφος ναύαρχος» της αυτοκρατορίας, παράτολμος και ανεκτικός, ένας λαϊκός ήρωας και ένας κακός στρατιωτικός διοικητής. Δύο φορές οι Γερμανοί του είχαν βυθίσει τα πλοία του κάτω από τα πόδια του. Στις 15 Αυγούστου του 1943, ο κόμης Λουίς Μοντμπάτεν, επικεφαλής της διοίκησης συνδυασμένων αμφίβιων επιχειρήσεων, περνά στην αντεπίθεση: Κατά τη διάρκεια ενός συμβουλίου Βρετανών και Αμερικανών στρατηγών στο Κεμπέκ, ο «Ντίκι» παρουσίασε ένα φανταστικό σχέδιο.
Με ένα νεύμα του, δύο υπηρέτες έσπρωξαν μέσα στην αίθουσα της συνεδρίασης ένα καροτσάκι με δύο κύβους από πάγο, με τον ένα να είναι αναμεμειγμένος με ροκανίδια και με μια θαμπή λάμψη. Τότε ο λόρδος ξεκούμπωσε την θήκη του πιστολιού του, έβγαλε το πιστόλι έξω, και πυροβόλησε τους κύβους. Το πρώτο κομμάτι πάγου έσπασε αμέσως, από τον δεύτερο, ο οποίος ήταν αναμεμειγμένος με ροκανίδια, η σφαίρα εξοστρακίστηκε και έξυσε - ευτυχώς ακίνδυνα - το πόδι των Αμερικανού ναύαρχου Ερνέστ Κίνγκ.

Ο Μοντμπάτεν στην συνέχεια άρχισε να μιλά για το σχέδιό του. Με ένα γιγάντιο αεροπλανοφόρο από πάγο, εξήγησε ο ενθουσιώδης ναύαρχος, τα υποβρύχια του εχθρού θα είναι σύντομα βαρετά: «Έχω τα μέσα για να κερδίσω τον πόλεμο. »

Η τρελή επίδειξη στο ξενοδοχείο «Chateau Frontenac» ήταν το αποκορύφωμα ενός μυστικού στρατιωτικού σχεδίου, το οποίο δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας: Ένας πάγος με 600 μέτρα μήκος, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα πλεούμενο νησί, να μεταφέρει δεκάδες μοίρες αεροπλάνων, και να χρησιμεύσει ως το εφαλτήριο για την επίθεση στο φρούριο του Χίτλερ στην Ευρώπη.

Η παράξενη ιδέα γεννήθηκε από ανάγκη. Τρεις μικρότερες προσπάθεις απόβασης των Συμμάχων είχαν αποτύχει, η Μάχη του Ατλαντικού έφερε τους Βρετανούς σε δύσκολη κατάσταση. Ξανά και ξανά τα γερμανικά υποβρύχια βύθιζαν βρετανικά εμπορικά σκάφη. Οι περισσότεροι υποβρύχιοι εισβολείς πλησίαζαν τις νηοπομπές σε αγέλες, τις παρακολουθούσαν, και τη νύχτα άνοιγαν μεγάλες τρύπες στην νηοπομπή.

Το Νοέμβριο του 1942, ο φονικότερος μήνας του πολέμου έως εκείνη τη στιγμή, οι Σύμμαχοι έχασαν 134 πλοία με συνολικά 860 000 τόνους από επιθέσεις υποβρυχίων. Κατά τη διάρκεια του έτους 1942 περί τα 1155 πλοία βυθίστηκαν από γερμανικά υποβρύχια. Οι Σύμμαχοι κατάφεραν να βυθίσουν μόνο 87 υποβρύχια. Πολύ μικρό μέγεθος, δεδομένου ότι τα γερμανικά ναυπηγεία την ίδια περίοδο κατασκεύσαν πάνω από 200 υποβρύχια. Στο Υπουργείο Πολέμου της Βρετανίας μετρούσαν: Εάν σκαρφαλώσουν οι απώλειες των προμηθειών από τις Ηνωμένες Πολιτείες από τους σημερινούς 650 000 τόνους το μήνα σε πάνω από 800 000 τόνους, απειλείται η κατάρρευση της οικονομίας εν καιρώ πολέμου.

Μόνο τα αεροσκάφη θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά τα υποβρύχια. Αλλά ο Ατλαντικός είναι πολύ μεγάλος, με πολλά αγεφύρωτα κενά - οι αεροπορικές βάσεις στις ακτές ήταν μακριά η μία από την άλλη, η εμβέλεια των αεροπλάνων αναγνώρισης και των βομβαρδιστικών δεν ήταν αρκετά μεγάλη.

Η ιδέα της δημιουργίας ενός τεχνητού νησιού έγινε από τον εφευρέτη, πρώην κατάσκοπο για τους Γερμανούς και δημοσιογράφο Τζέφρι Πάικ. Όπως ο Πάικ φρόντιζε κείνη τη στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες την κατασκευή και τη δοκιμή ενός ερπυστριοφόρου οχήματος, γεννιέται μια αυθόρμητη ιδέα: Η ταχεία κατασκευή των αεροσκαφών και των πλοίων αποτελεί κυρίως ένα πρόβλημα υλικού. Ο χάλυβας και το αλουμινίο είναι ακριβά, και η αμερικανική αμυντική βιομηχανία δεν είναι ακόμη σε πλήρη εξέλιξη. Ο πάγος, όμως, δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα, υπάρχει σε απεριόριστες ποσότητες και μπορεί να επεξεργαστεί εύκολα. Γιατί λοιπόν να μην κατασκευαστεί ένα αεροπλανοφόρο συνοδείας φτιαγμένο από πάγο; Ο Πάικ κάνει αμέσως τα πρώτα σχέδια.

Εάν ο με πάθος εφευρέτης έχει αναπτύξει μόνος του αυτή την καταπληκτική ιδέα, παραμένει ανοικτό. Στην πραγματικότητα, το θέμα παρουσιάστηκε στο περιοδικό «Modern Mechanix» τον Οκτώβριο του 1932, και μπορεί να του έπεσε στα χέρια του. Εκεί υπάρχει ένα άρθρο σχετικά με τα πειράματά του Γκέρκε φον Βάλντμπουργκ στη λίμνη της Ζυρίχης.

Ο Γερμανός φυσικός, πέτυχε το 1930 να κατασκευάσει με ψύκτες και αντλίες νερού, ένα τεχνητό παγόβουνο. Ο στόχος του ερευνητή ήταν, λέει ο συντάκτης του άρθρου, ένας σταθμός στην μέση του Ατλαντικού, με δομικό υλικό τον πάγο. Αυτό το πλωτό νησί με λιμάνι και αεροδρόμιο, θα επιτρέπει την ενδιάμεση στάση στα υπερατλαντικά ταξίδια.

Το ότι ένα αεροσκάφος μπορεί να προσγειωθεί πάνω σε πάγο, απέδειξε νωρίτερα ο Σουηδός πιλότος Αινάρ Λούντμπογκ. Μετά το ναυάγιο του αερόπλοιου «Italia» στις 23 Ιουνίου 1928, προσγειώθηκα πάνω σε πάγο, στα ανατολικά του Σπιτσμπέργκεν, για να παραλάβει τον τραυματία στρατηγό Ουμπέρτο Νομπίλε. Το γεγονός προκάλεσε τότε παγκόσμια αίσθηση.

Τον Οκτώβριο του 1942 ο Πάικ έστειλε ένα 230 σελίδων κατασκεύασμα στον Μοντμπάτεν. Μεγάλα παγόβουνα ή κομμάτια πάγου θα πρέπει να ανατιναχτούν από την πολική θάλασσα και να ρυμουλκηθούν σε ύδατα του Ατλαντικού. Εκεί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως πλωτές αεροπορικές βάσεις. Ο Μοντμπάτεν πείστηκε από τα επιχειρήματα του ονειροπόλου εφευρέτη, και του έδωσε ελευθερία κινήσεων. Με την κωδική ονομασία «Αββακούμ» - ένας από τους 17 προφήτες της Βίβλου - ξεκίνησε το πιο περίεργο στρατιωτικό σχέδιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Πάικ συγκέντρωσε γύρω του έναν κύκλο επιστημόνων, συμπεριλαμβανομένου ενός μετανάστη από την Αυστρία και αργότερα ο βραβευμένος με Νόμπελ Χημείας Μαξ Πέρουτς, ο οποίος είναι και ο υπεύθυνος της υστεροφημίας αυτού του απίστετου σχεδίου*. Σε ένα μαγαζί στην πλατεία Πικαντίλι, γράφει ο Πέρουτς, έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τον δαιμόνιο εφευρέτη: Mια αποστεωμένη φιγούρα με μακρύ, χλωμό πρόσωπο, τα μάγουλα βαθουλωμένα, με διαπεραστικά μάτια και ένα γκρίζο μούσι. Έμοιαζε σαν ένα μυστικός πράκτορας.»

Μετά από μια σύντομη εξέταση του σχεδίου από τους επιστήμονες, το συμπέρασμα ήταν αρνητικό. Τα παγόβουνα, ως επί το πλείστον πλέουν κάτω από το νερό, οι επιπλέοντες πάγοι της Αρκτικής είναι πάρα πολύ λεπτοί και θρυμματίζονται από τα υψηλά κύματα του Ατλαντικού. Το εκπληκτικό σχέδιο φάνηκε για μια στιμή να καταρρέει.

Λίγο αργότερα όμως, το σχέδιο γίνεται εκπληκτικά ρεαλιστικό: Οι Αμερικανοί επιστήμονες Μαρκ Χέρμαν και Βάλτερ Χόχενστάιν πέτυχαν στις αρχές του 1943 να αναπτύξουν ένα τρομερό είδος τεχνητού πάγου. Ήταν ένα μείγμα με βαμβάκι ή κυτταρίνη με γλυκό νερό, η οποία έδινε στον πάγο πολύ καλύτερες μηχανικές ιδιότητες. Αυτό το παγερό κοκτέιλ πήρε το όνομα από τον εμπνευστή του: «Pykrete». Όπως και στην κατασκευή ενός ιγκλού, κύβο με κύβο, το πλοίο-μαμούθ είναι να κατασκευαστεί από τον πάγο.

Με τον Μοντμπάτεν ως υποκινητή, η τρελή ιδέα κέρδισε γρήγορα έδαφος. Μετά από μια εύγλωττη εμφάνισή του στον Τσώρτσιλ, μαζί με μια επίδειξη του υλικού Pykrete στην μπανιέρα του, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας πείστηκε. Ο Τσώρτσιλ έδωσε το σχέδιο στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Χάστινγκ Ισμάι: «Ο άμεσος έλεγχος αυτής της ιδέας είναι υψίστης σημασίας.»

Τον Μάιο του 1943, ξεκίνησε ένα ειδικό συνεργείο μηχανικών και φυσικών, να κατασκευάζει ένα μοντέλο στη λίμνη Πατρικια στα καναδικά Βραχώδη Όρη. Το πλοίο μοντέλο ολοκληρώθηκε μετά από ένα μήνα και μετρούσε περίπου 20 μέτρα σε μήκος - ένα μπλόκ πάγου, με ξύλινη επένδυση στο εξωτερικό και τα τοιχώματα αλειμμένα με πίσσα. Μέσα σε σωληνοειδή ανοίγματα εγκαταστάθηκαν γεννήτριες που φυσούσαν παγωμένο αέρα. Προς μεγάλη έκπληξη των επικριτών του σχεδίου, το μοντέλο επεβίωσε του καλοκαιριού, χωρίς να λιώσει.

Για ένα πρωτότυπο σε κανοικό μέγεθος, οι απαιτήσεις των ναυάρχων ήταν διαφορετικές και πολύ υψηλές. Θα πρέπει να μπορεί να αντιστέκεται σε κύματα ύψους 30 μέτρων, ο διάδρομος στον πλωτό πάγο θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλoς που ακόμα και βαριά βομβαρδιστικά να μπορούν να λειτουργούν. Το αβύθιστο του πλοίου, το είχε ήδη περιγράψει ο Πάικ νωρίτερα σε έντονα χρώματα: Στις επιθέσεις από τορπίλες, οι πιθανές ζημιές μπορούν να διορθωθούν με παγωμένο νερό.

Αποτέλεσμα των εργασιών αυτών ήταν ένα τερατώδες σχέδιο της Αποκάλυψης του Ιωάννη: Το «Αββακούμ» σχεδιάστηκε έως 610 μέτρα σε μήκος, δώδεκα μέτρα παχιά τοιχώματα και συνολικό εκτόπισμα 2,2 εκατ. τόνων, δηλαδή κάπου 48 φορές το βάρος του «Τιτανικού.» Συνολικά 26 έλικες, κάθε μια τόσο μεγάλη όσο ένα σπίτι, θα πρέπει να επιταχύνουν αυτήν την κιβωτό του πάγου σε επτά κόμβους.

Οι χώροι διαμονής του πληρώματος, άνετοι και ζεστοί, θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν έως και 1500 άνδρες. Συνολικά 200 καταδιωκτικά Spitfire θα πρέπει να στοιβάζονται στα αμπάρια του, και όπως αυτά απαιτούνται, με ένα ασανσέρ να ανεβαίνουν στην παγωμένη πίστα του πλοίου. Οι σχεδιαστές του ήλπιζαν να μπορεί να ταξιδεύει έως τα τροπικά νερά.

Με μια τέτοια μεταφορική ικανότητα, πίστευε ο Πάικ, η μεταφορά εξοπλισμού είναι ένα παιχνιδάκι. Όπως ένας πολιορκητικός κριός θα εισβάλλει στα λιμάνια του εχθρού και ως ένας Δούρειος Ιππόκαμπος θα ξεφορτώσει τα βαριά του κανόνια στο έδαφος του εχθρού.

Τις ενστάσεις του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, οι οπαδοί του «Αββακούμ» τις χαρακτήριχζαν ως λιπόψυχες. Οι κριτικοί ανησυχούσαν ότι το ογκώδες κομμάτι πάγου θα περιστρέφεται ανεξέλεγκτα μέσα από τα κύματα: Για να κρατηθεί το 60 μέτρων ύψους τέρας σε πορεία, θα απαιτούσε ένας υπερμεγέθες τιμόνι, με τον πλοηγό να μην έχει καμία δυνατότητα να το χειριστεί. Επιπλέον, υπήρχε και το βασανιστικό ερώτημα για τον τρόπο με τον οποίο οι έλικες θα σταθεροποιηθούν στον πάγο.

Αλλά ο Μοντμπάτεν έκανε μια στροφή προς την Αγία Γραφή* με το σύνθημα, όποιος θέλει το αδύνατο - δεν θα το πετύχει πραγματικά. Σε καιρό πολέμου στο Κεμπέκ παρουσιάστηκε το πρώτο σχέδιο, και το κόστος κατασκευής υπολογίστηκε σε 80 εκατομμύρια δολάρια. Τώρα έπρεπε να βρεθούν χρήματα, και τόσα πολλά είχε μόνο το Πεντάγωνο στην Ουάσιγκτον - η παράσταση στο Chateau Frontenac ήταν να φέρει την επανάσταση για αυτό το γιγαντιαίο αεροπλανοφόρο.

Ακόμα και ο Ρούσβελτ ήταν απόλυτα εντυπωσιασμένος από την ιδέα και προώθησε την υπόθεση στον τεχνικό σύμβουλό του Βανεβάρ Μπούς. Αλλά εκείνος, μετά από μια σύντομη μελέτη των χαρτιών, χαρακτήρισε με χιούμορ την ιδέα ως μοναδική για τον παραλογισμό της: «Η ιδέα είναι τόσο ηλίθια για να τρέχεις μακριά.»

Ο Μαξ Περούτς εξήγησε αργότερα ότι ο Αββακούμ ήταν πιθανώς «ο ψευδοπροφήτης». Η γάστρα του πλοίου θα έβγαινε και χωρίς χάλυβα, αλλά η απαραίτητη συνεχόμενη ψύξη των κομματιών του πάγου, θα κατέπινε χιλιάδες τόνους μετάλλων ζωτικής σημασίας για τον πόλεμο.

Μετά τη διάσκεψη στο Κεμπέκ το όνειρο του παγωμένου αεροπλανοφόρου έλιωσε γρήγορα. Ο Μοντβπάτεν σκαρφάλωσε στην σκάλα της στρατιωτικής ιεραρχίας ως ανώτατος διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων στη Νοτιοανατολική Ασία και έφυγε για το Μιανμάρ, χάνοντας το ενδιαφέρον του για το έργο. Όπως τον Οκτώβριο του 1943 οι Βρετανοί κατάφεραν να κατασκευάσουν μια αεροπορική βάση στις Αζόρες, ο λευκός γίγαντας ήταν εντελώς περιττός.

Ο Μοντμπάτεν είχε αυτή τη στιγμή νέα προβλήματα να επιλύσει. Αναζητούσε τρόπους για να βοηθήσε το συντομότερο δυνατό τον Τσιανκγ-Κάι στην Κίνα, ενάντια στους Ιάπωνες. Ο Πάικ μελετούσε ήδη με μεγάλο κέφι τις τεχνικές προδιαγραφές για μια λύση: Ένας σωλήνας μέσα από τα βράχια: Μια σήραγγα πεπιεσμένου αέρα να διαπενά τα κολοσσιαία βουνά. Με πεπιεσμένο αέρα θα μπορούσαν οι προμήθειες να φθάσουν βολικά στο Βασίλειο της Μέσης - έτσι ο Πάικ.

Δείτε ένα βίντεο για το περισσότερο τρελό σχέδιο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

http://www.fox2magazine.net